Reanimatieverhaal van burgerhulpverlener Martijn

Waarom burgerhulpverlener?

Martijn schreef zich na zijn reanimatiecursus op zijn vooropleiding van de politie in voor het oproepsysteem van burgerhulpverleners. Dit systeem stuurt een oproep uit naar een burgerhulpverlener, als er in de buurt van waar hij of zij is een reanimatie moet worden verricht. Maar waarom was het voor Martijn belangrijk om als burgerhulpverlener aan de slag te gaan? Hij is pas 18 en neemt dit besluit heel weloverwogen, hier vertelt hij waarom.

Ik wil graag ervaring opdoen, als jonge jongen op de vooropleiding van de politie is het verstandig om te weten hoe je op bepaalde situaties reageert. Dit helpt je in de toekomst, tijdens kritieke situaties in je werk als politieman.

Maar ook voor tijdens sollicitaties binnen de politie vind ik het belangrijk om over te kunnen brengen wat ze aan me hebben. Kennis over hoe ik reageer in burgerkleding tijdens kritieke situaties is hierbij belangrijk.

 6 februari 2018: 11:11: 55

Ik lag ziek in bed die ochtend. Toen kwam de melding binnen en schoot mijn adrenaline van 0 naar 100. Ik schoot een joggingbroek aan en vergat mijn sleutels nog. Ik rende om ze te halen en viel daarna half de trap af om zo snel mogelijk de deur uit te gaan.

Ik kreeg de precieze locatie in het bericht. Het bleek in mijn straat, en hoe dichter ik bij het nummer kwam, hoe spannender het werd. Toen ik aankwam stond de deur open.

Binnen zag ik de postbode het slachtoffer al reanimeren, ze deed dit met hulp van de mevrouw van de meldkamer, die aan de telefoon hing. Maar de dame van de post was hierin niet getraind, ze was nerveus en erg in de war en vroeg mij het over te nemen. Ik ben direct gaan reanimeren.

Toen ik begon met reanimeren nam ik de pop van mijn training visueel voor me, hierdoor wist ik precies wat ik moest doen. Ik telde hardop. Bij de eerste keer drukken op de borst voelde ik meerdere ribben al breken. Maar ik zat in een waas en ging door.

Op een gegeven moment arriveerde de ambulance, ze zeiden me door te gaan met reanimeren terwijl zij de AED gingen klaarmaken.

Ik had het gevoel dat de minuten uren duurde. Na een aantal minuten reanimeren zag ik dat het slachtoffer bleek werd en dat de lippen zwart werden. Eigenlijk wist ik toen al dat het slachtoffer er niet meer was. Tegelijkertijd voelde ik bij het beademen dat de maaginhoud naar boven was gekomen. Ik heb toen alsnog de snelkantelmethode toegepast.

Na die lange minuten reanimeren, kwam er een brandweerman voor mij zitten die zei dat hij de reanimatie over zou nemen. Toen ben ik gestopt. Dit was ook het moment dat ik pas besefte dat er 20 mensen om mij heen stonden, ambulancepersoneel, brandweer, politie en andere burgerhulpverleners.

De reanimatie heeft helaas niet meer mogen baten voor het slachtoffer. Dit was voor mij voor het eerst dat ik een dode persoon van dichtbij zag. Dit was confronterend. Na de reanimatie werd me gevraagd of ik slachtofferhulp wilde. Maar de reanimatie had mij zoveel adrenaline gegeven, die ik nog steeds voelde, dat ik zei dat die niet nodig was. Ik kreeg een bandje mee,

dit was bedoelde zodat de familie van het slachtoffer mij eventueel kon benaderen voor vragen. Daarna ging ik weer naar huis.

Bij thuiskomst heb ik meteen mijn ouders gebeld om mijn verhaal te doen. Daarna heb ik het met de klas gedeeld. In mijn klas van de vooropleiding van de politie zitten meer mensen die dit wel eens hebben meegemaakt. Het verhaal delen met lotgenoten die weten waar ik het over heb helpt mij. Ik merk nu ik het verhaal vaak heb verteld, dat ik het verwerk. Het delen van mijn ervaring met anderen, is voor mij heel belangrijk.

Wat bleef je het meest bij van de reanimatie?

Tot ongeveer 4 dagen na de reanimatie heb ik nog last gehad, bij het beademen van het slachtoffer kwam de lucht die ik inblies steeds met een piepend geluid uit de mond van het slachtoffer. Dit geluid heeft nog dagen in mijn oren gezeten. Ook het moment dat ik door de ribben heen brak was iets waar ik nog vaak aan dacht.

Wat is het belang van het doen van een reanimatiecursus?

Iedereen verplichten tot het doen van een cursus gaat denk ik wat ver. Toch zou het goed zijn als iedereen een persoonlijke uitnodiging zou krijgen om een reanimatiecursus te doen. Het mooiste zou zijn als dit door bijvoorbeeld de gemeente zou worden betaald.

Het is heel belangrijk bij een reanimatie, dat je weet wat je moet doen. Het kan gevaarlijk zijn als je dit niet weet.

Ben jij ook in het bezit van een reanimatiediploma en wil je burgerhulpverlener worden? Meld je hier dan aan.